Tuesday, May 29, 2012

ՉԱՐԱՐՎԵՍՏ ՏԱԿԱՆՔՆԵՐԸ



Ազգերն ամէնից շատ տառապել են եւ կը
տառապեն իրենց տականքների երեսից:
Պատմութեան մէջ նախընթացը չունեցող մի ողբերգութիւնէ խաղացւում Հայոց աշխարհում, մի արնոտ խաղ, որիգործող անձինք, որի դերակատարներն են բռնութիւնը,բռնութեան կենդանի գործիքները` հայ ժողովրդիտականքը, եւ բռնութեան զոհերը` ի՞նքը, հայ ժողովուրդը:Առաջին դերակատարին պէտք է յարատեւել իր ոճրառատգոյութիւնը, եւ ահա՞ նա դիմել է աշխարհի պէս հին,ծանօթ միջոցին. Նա պաշտօնի ու ծառայութեան էհրաւիրել հայօրէն ու մարդկօրէն ընկածներին, վարձելովսրանց չարարւեստ միտքը, կամքը, ցանկութիւնը: Նոր գիւտ չէ այն բարոյազուրկ գործելակերպը, որինդիմել է հայութիւնը գիշատող կարմիր բռնութիւնը: Նա համարձակ կրկնութիւնն է դասական այնտմարդ միջոցների, որոնց յենւած` արւեստապէս յարատեւել են անցեալի բոլոր տեսակիբռնակալութիւնները: Երկրորդին` բռնութեան ծառաներին պէտք է ապահովել իրենցհանապազօրեայ անսուրբ հացը: Երրորդին` ապրելու համար պէտք է անբռնադատօրէն զարգանալուեւ ստեղծագործելու հնարաւորութիւն: Երեք կողմերն էլ ապրել են ուզում - ե՞ւ բռնակալը, ե՞ւ իրգործիքները, ե՞ւ իր զոհերը:
Անխուսափելի պարտութեան սարսափով խելագար բռնակալութիւնը, իր մոլեգնութեան հետկրկնապատկում է ժողովուրդի չարչարանքները: Չարչրկւող ժողովուրդն իր հերթին` վերջնականյաղթանակի անմեռ յոյսերով սպառազէն, կրկնապատկում է իր յամառութիւնը  հրաժարւումզինաթափւել հոգեբանօրէն:
Ահա՞, այսպէս, կեանքը Հայոց աշխարհում դառել է միահեծան իշխանութիւն Կարմիրների, երեսունարծաթ` սրանց գործիքների, ամենօրեայ Գողգոթայ` մեր ժողովուրդի համար: Այլ պիտ լինէրժողովուրդների պատմութիւնը, եթէ գոյութիւն չունենային ընկածներն ու ընկածութիւնը մարդկային:Առանց սրանց, գոյութիւն պիտի չունենար բռնութիւնը, որ անզիղջ վատերի սեւ գործերովն է շնչելբոլոր դարերում: Աներեւակայելի է բռնութիւնը` առանց իրեն ոյժ տւող եւ իր գազանութիւններնարդարացնող չարագործների: Աներեւակայելի է բռնաւորը հոգեբանական մի այնպիսի մթնոլորտում,ուր չի ծախւում մարդը բարոյապէս, ուր մարդը գայլ չէ իր նմանների համար: Մարդկային ազգըտառապել է եւ կը տառապի իր տականքների երեսից:
Իրենց տականքները - ահա՞ ազգերի իրական թշնամին:
Իրենց տականքները - ահա՞ ազգերի գոյութիւնը յաճախ եւ յաճախ դժոխքի վերածող ամենազօրեղազդակը: Ազգօրէն ու մարդկօրէն ընկածներն են կարելի դարձրել ապերասան բռնակալութիւնըՆերոնների, Ցեզար Բորջիաների, Համիդների եւ նմանների: 
«Պիտ ուզենայի անգրագէտ լինել»,- կը բացագանչէր մէկը Հռոմի թագաւորներից` մի դժբախտիմահւան դատավճիռն ստորագրելիս: Դա Ներոնն էր, երբ դեռ կաշակերտէր Սենեկային: Մի օր,սակայն, իմաստասէր խորհրդականի փոխարէն Ներոնին կը շրջապատեն ընկածները, չարերը եւ...նա իր հրէշութիւններով կը գերազանցի պատմութեան ծանօթ բոլոր բռնակալներին: 
Այսպէս է աշխարհը: Ժողովուրդները կը շարունակեն տառապել իրենց տականքների երեսից: Դեռժողովուրդների կեանքը կը շարունակի մնալ մի արնոտ ողբերգութիւն, որի գործող անձինքը երեքն են- բռնութիւնը, սրա ծառաները եւ սրա զոհերը: Միշտ էլ, երբ քաղաքական իրերի դժբախտ բերումովօտարն է իշխել Հայաստանում, համարձակ գլուխ է բարձրացրել մեր ժողովրդի տականքը` ազգօրէնհերձւածողը, հոգով ստրուկը, տկարը, սեղմ ասած` ազգային ինքնագիտակցութեան եւինքնայարգանքի զգացումից զուրկ ցանցառաթիւ տարրերը: Այսօր կարմիր սատրապութիւն էՀայաստան երկիրը եւ բռնութիւնը վերստին կեանքի եւ պաշտօնի է կոչել ծանօթ տարրերը: Այսանգամ, սակայն, ոչ թէ երկրի սահմաններում, ուր այդ տարրերի թիւը - պատի՜ւ երկրի հայութեան -աննշան է, գոյութիւն չունենալու աստիճան, այլ մեր գաղութներում: Տարաշխարհիկ հայութեան որոշտարրերը, անցեալի իրենց պատմական փոքրոգութիւնը, իրենց դասալքութիւնը մեր վարածազատագրական պայքարում` «խորքով ու մոխրով» ապաշխարհելու եւ երկրի հայութեան հոգեպէսչարչարակից լինելու փոխարէն, իրենց դաւաճան ընթացքով չարչարել են տալիս նրան:Հոգեբանական անդամահատութիւն - ահա՞ երկրում տեղի ունեցողը: Կարմիր հիւսիսից տրւածհրամանի հիման վրայ, բարոյական անդամահատութեան է ենթարկւում երկրի հայութիւնը, նրահոգեւոր էութիւնը: Բռնի փորձեր են կատարւում մեր ժողովրդի հաւաքական սրտից կտրել, նետել իրբոլոր սրբութիւնները, ինչպէս եւ մարդկային այն բոլոր առաքելութիւնները, որոնց շնորհիւ միայնազգերը կապրեն իրենց, կը ստեղծագործեն մարդկութեան համար: Զոհը կը գալարւի ցաւերի մէջ,մերթ աղերսելով, մերթ սեղմելով բռունցքը:
-
 Կտրէ՞, պարո՞ն, կտրէ՞, - կասէր բոնապարտեան զինւորը իր վէրքը մաքրող բժշկին, - մի քիչ էլ. եւահա՞ դուք կը տեսնէք թագաւորը:
-
 Կտրատէ՞ք, քրքրէ՞ք հոգիս, մի քիչ էլ - եւ դուք իմ էութեան խորքում կը տեսնէք Մայիս Քսանութիհպարտ հեղինակին,- ասում է Երկրի հայութիւնը, իրեն հոգեբանօրէն անդամահատութեանենթարկողներին: Շարունակւում է անդամահատութիւնը: Մէկիկ մէկիկ հայութեան սրտից եւ ուղեղիցհեռացնել են փորձում այն ամէնը, որի շնորհիւ միայն, որպէս ազգ նա կարողացել է դարերովդիմագրաւ լինել իսլամ Արեւելքի հայասպան փորձերին:
Ո՞ր մէկը, սակայն, Հայոց սրբութիւններից ո՞ր մէկը արմատախլել հայ հոգուց: Բոլորը: Բայց դա կընշանակէր դիակի վերածել, սպանել հայութիւնը:
-
 Մոռացի՞ր Մայիս Քսանութը,- գոչում են, սպառնում Երկրի հայութեան, գաղութի ապազգայնացածտականքները: Աղմկում, հայհոյում, բռունցք են սեղմում հայօրէն ընկածները, առանց հասկանալու,որ դա միեւնոյն է` թէ ասէին Մասիս լեռան - գնա՞, կորի՞ր տեղիցդ: 
-
 Բոլշեւիզմը սպանում է Հին Աստւածները, առանց նորերը տալու, իսկ ազգերը չեն ապրել եւ չենկարող ապրել առանց Աստւածների,- պատասխանում է Երկրի դառնացած հայութիւնը: 
-
 Մոռացի՞ր սրբութիւններդ, մեռելներդ, հերոսներդ, քանզի այդպէս են կամենում հրեայ Զինովիեւը եւթուրք Քեմալը,- մոլեգնած կանչում են Կարմիրների գաղութային կապարճակիրները, առանցհասկանալու, որ իրենց « մոռացի՞ր»ը նշանակում է «մեռի՞ր»: 
-
 «Տարաշխարհներում օտարացածի եւ այլասերւածի ձեր այլանդակ ապրումներով մի՞ չափէք իմազատապաշտ հոգին, լռէ՞ք, եթէ չէք կարող վահան ու պաշտպանութիւն ընձեռել ինձ, լռէ՞ք եւ մի՞խրախուսէք իմ դահիճների հոգեսպանութեան փորձը: Մի՞ գրգռէք Կարմիր գազանը»: Հայութեան,մասնաւորապէս Երկրի հայութեան այդ հերոսական կեցւածքից կատաղած, ծանօթ «փողոցը»աղմկում է անլսելի. «Խա՞չ հան այդ ապստամբ ժողովուրդը, խա՞չ»: Ամէն անգամ, երբ կը մտածեմայդ չարաբաստ հայանունների մասին, կը պատկերացնեմ այն տեսարանը, որ տեղի է ունեցածհրէական ամբոխի եւ Հրէաստանի փոխարքայի միջեւ: Ամբոխը. - Եթէ,- մատնանշելովՆազովրեցուն,- եթէ ազատ արձակես սրան, կը նշանակի Կեսարի բարեկամը չես:
Պիղատոսը. - Ձեր թագաւորի՞ն խաչ հանել տամ:
Ամբոխը. - Մենք ուրիշ թագաւոր չունենք Կեսարից զատ:
Պատմութիւնը. Ինչպիսի՜ խոստովանութիւն. հրէական շրթունքներից: Դա յանձնումն էր մի ժողովրդիազատութեան ու պատմութեան: Պիղատոսը հաճոյքով ընդունում է այդ հաստատումը եւՆազովրեցուն յանձնում խաչելու: Նոյն տխուր տեսարանը եւ այսօր, մեզանում: Նոյն ամբոխը,դատաւորը` նոյն: Տարբեր է միայն զոհը գերագոյն: Այսօրւանը Յիսուսը չէ, այլ` մեր ԱնկախութեանԳաղափարը: Նոյն աստւածասպան ամբոխն է, մեր ցեղի վատասերւած տականքը, որ օտարիմիջոցով խաչել է տալիս այն ամէնը, ինչ որ ազգային է: Նա կատարում է յանձնումը մերԱզատութեան ու Պատմութեան եւ շնականօրէն յայտարարում.
-
 Մենք այլ թագաւոր չունենք Կեսարից զատ: Մի սրտառուչ համերաշխութիւն` ստելու, դաւելու,քծնելու մի չտեսնւած մոլեռանդութիւն, յամառանք եւ վճռականութիւն է տիրում մարդկօրէն ընկածայդ ազգադաւ արարածների շարքերում, որոնք ազգ ճանաչելու եւ սիրելու ո՞չ արժանիքն ունեն, ո՞չ էլ երջանկութիւնը, որոնք մի կտոր անսուրբ հացի եւ իրենց անասնական հանգստի համար միշտ էլ արտաքին թշնամու հետն են եղել: Իրար բերան թքած կարծէք լինեն բոլորը, բոլոր հակամայիսքսանութականները: 
Մշակած ու սրբագործած մի գործելակերպ ունեն սրանք, որքան հանճարեղ, այնքան բարոյազուրկ:
- Իրենց դէմ ուղղւած ամէն մի հարւածը, չարամիտ վարպետութեամբ, ընդունել ուղղւած խորհրդային իշխանութեան հասցէին, այդ վերջինը աւելի եւս գրգռելու Երկրի հայութեան դէմ: 
Քննադատեցէ՞ք, թքէ՞ք, խարազանէ՞ք այդ հոգեպէս բորոտներին, եւ վաղը իրենց թերթերում կը կարդաք, թէ ձեր զայրոյթի քննադատական խօսքը ուղղւած է եղել Հայաստանի օրւայ վարիչների հասցէին: 
Ծաղրէ՞ք, ծանակէ՞ք, ձաղկէ՞ք այդ հոգեպէս խեղճ արարածներին եւ վաղը իրենց փողոցային թերթուկներում պիտ տեսնէք, որ ձեր զզւանքի խօսքը հայադաւ նպատակով ընդունել են իրենց տէրերի եւ ոչ իրենց հասց էին: Փորձէք որեւէ տեղ, այս կամ այն առթիւ բանախօսել ամենաակադեմիական նիւթի մասին, այդ հայանուն վատերը, անսպասելիօրէն կը նետւեն առաջ, հիստերիկ ճիչեր կարձակեն, ռեկլամային աղմուկ կը հանեն, խուճապ կը ստեղծեն, որ ժամեր անց սկսեն իրենց թղթէ յարձակողականը - թզուկների արշաւանքը հսկաների դէմ - որ հայհոյեն, հայհոյեն մէ՞կ էլ, մինչեւ եօթներորդ քրտինքը, մինչեւ որ ուժասպառ կը լինեն, մինչեւ որ Երեւանը կը լսի այդ շնորհունակների դոնքիշոտութեան մասին: Այս է, այսպիսին է մեր ցեղի տականքը, ներքին թշնամին - դրուժան, դաւադիր, հակահայ գործնականում: Իր անսուրբ հացը կամ քաղաքական սիրախաղը ծանօթ հոսանքի հետ ապահովելու համար, մի աննախընթաց մոլեռանդութեամբ, նա գրգռում է խորհրդային իշխանութիւնը Երկրի ժողովրդի դէմ, իր չարագործութիւնը հակադաշնակցականութիւն համարելով, երբ կատարածը իրապէս հակահայկականութիւն է:
Այսպէս, հա՞յ երիտասարդ, երկրի սահմաններից դուրս որոշ տականքներ Հայաստանի ժողովրդի նկատմամբ կատարում են գրգռիչի դեր:
Քո անողոք դատաստանին յանձնելով սեւ արարքներն այդ տականքների, որոնք տմարդօրէն թոյն ու քացախ կաւելացնեն մեր` քաղաքականապէս դժբախտ ժողովրդին խմելու վիճակւած դառնադառնբաժակին, զայրոյթի եւ զզւանքի իմ խօսքը կուղղեմ ո՞չ թէ բռնութեան, այլ իր հայակերպ գործիքներին:
  Գ. Նժդեհ

No comments:

Post a Comment